Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/102

 — Kto przyniósł tę wiadomość?
 — Czerwony Jeleń.
 — Wysłuchamy go; sprowadź go tutaj.
 Wszedł Apacz, zwany Czerwonym Jeleniem.
 — Niech brat mój powie, co widział — rzekł Niedźwiedzie Serce.
 — Szedłem drogą, którąśmy przybyli, — rozpoczął Indjanin. — Szedłem brzegiem lasu. Nagle usłyszałem krakanie wielkiej ilości kruków. Spłoszył je ktoś, wędrujący po lesie. Dlatego ukryłem się w krzakach i postanowiłem czekać. Po niedługim czasie przeszli koło mnie te psy Komancze. Był to duży oddział, naliczyłem bowiem przeszło cztery razy dziesięć po dziesięć wojowników; wśród nich zaś było trzech wodzów.
 — Czy znasz ich?
 — Nie.
 — Dokąd szli?
 — Gdy minął mnie ostatni, ruszyłem wślad za nimi. Doszli aż do brzegu lasu. Tam odbyli krótką naradę i udali się do hacjendy.
 — Więc zobaczymy ich wkrótce.
 — Może dopiero dziś w nocy — rzekł Piorunowy Grot.
 — Nie; otoczą nas, — oświadczył Sternau. — Potem zaś napadną pod osłoną nocy. Musicie czuwać bacznie, a gdy się stanie coś ważnego, wejdźcie do tego sklepienia i zawiadomcie nas.
 Wrócili znowu na korytarz. Gdy doszli do drzwi, znaleźli je wyważone na ziemi. Zbadali dokładnie. Nie znaleźli nic, oprócz dwóch czworokątnych otworów na górze i dole. Starannie przeszukali miejsce, w którym

100