Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/110

 — Bogu niechaj będą dzięki! Czy jesteś sama?
 — Nie, jesteśmy tu wszyscy czworo.
 Teraz zawołał inny głos:
 — Wszyscy czworo? A więc i ty, Karjo?
 Głos ten ożywił rumieńcem zachwytu blade policzki Indjanki.
 — Tak — odparła. — Karja, siostra twoja, jest tutaj.
 — Uff! Uff! — rozległ się drugi głos.
 Policzki Karji pobladły znowu.
 — Czyj to był głos? — zapytał kapitan.
 — Znam go — rzekła Emma. — To Niedźwiedzie Serce, Bawole Czoło i Piorunowy Grot, ale gdzie jest Sternau? Nie słyszę go. Czyżbym się przedtem pomyliła?
 Piorunowy Grot zapytał:
 — Emmo, jak się macie wszyscy?
 — Dobrze; teraz już dobrze!
 Ktoś zapukał do drzwi i wreszcie odezwał się Sternau:
 — Jakże się powodzi memu dzielnemu kapitanowi? Brat o nim zupełnie zapomniał.
 — Dziękuję, doktorze, — zawołał Unger. — Trzymam się mocno. Niech pan tylko ukaże nam port, a wylądujemy.
 — Zaraz. Mówić będziemy mogli później. Tylko jedno pytanie: Czy Verdoja jest z wami? A Pardero?
 — Są wpobliżu i mają za swoje. Pardero i strażnik nie żyją. Verdoja wpadł do studni; złamał kręgosłup i obie ręce, ale jeszcze żyje.
 — Co za zrządzenie Opatrzności... — rzekł Sternau. — Trzymaliście się dzielnie. A teraz żwawo do was! Czy ciemno tam w korytarzu?
 — Nie. Mamy dwie latarnie.

108