Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/111

— Dobrze. Cofnijcie się najdalej. Czy dosyć tam przestrzeni?
 — Ależ, możemy się cofać swobodnie.
 — Więc niezadługo do was zawitamy.
 Cofnęli się aż do najbliższego korytarza. Po jakimś czasie nastąpiła straszliwa detonacja, którą nietylko usłyszeli, ale i odczuli. Ściany zachwiały się, ze sklepienia padały gruzy. Nareszcie rozległ się głos Piorunowego Grotu:
 — Emmo, gdzie jesteś?
 — Tutaj! — zawołała radośnie, śpiesząc przez korytarz.
 Przy gruzach stał Piorunowy Grot. Oświetlała go latarka. Emma padła w jego objęcia.
 — Mój Antonio! — szepnęła. — Byłabym umarła...
 — Chwała Bogu, że zło minęło, — rzekł ciepło.
 Obok niego wyrosła postać Bawolego Czoła.
 — Gdzie jest Karja, córka Miksteków?
 Zapytana przybiegła; padli sobie w objęcia.
 Zjawił się Sternau, witając wszystkich uściskiem ręki. Opowiedziano sobie w krótkich urywanych zdaniach ostatnie zdarzenia.
 — Jakto? Wyrwałaś nóż Verdoji i groziłaś temu łotrowi? — zapytał Piorunowy Grot narzeczonę.
 — Tak. Nie pozwoliłam mu się dotknąć. Gdyby śmiał, zabiłabym jego, lub siebie.
 — Moja ty bohaterko! — zawołał, przyciskajac ją do piersi.
 W tej samej chwili ktoś zapytał Karję:
 — Córka Miksteków zabiła Paredera własną ręką?
 Był to Niedźwiedzie Serce, którego Karja kocha-

109