Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/113

dźwięki wydobyć potrafiło. Słuchaczy przejął taką grozą, że odwrócili się na chwilę od studni.
 — Nie chciał powiedzieć, w jaki sposób można drzwi otworzyć? — zapytał Sternau.
 — Nie. Chciał, byśmy zginęli.
 — W takim razie to naprawdę jakiś potwór. Jednakże chciałbym z nim pomówić.
 Rozwinął lasso, związał je w jedno z lassami Bawolego Czoła i Niedźwiedziego Serca, wziął latarkę i spuścił się nadół.
 Na dnie oświetlił latarką leżącego Verdoję. Rozbitek otworzył nabiegłe krwią oczy, wpatrzył się w niego, jakby w upiora, poczem zawołał:
 — Psie, czyś to ty naprawdę?
 — Tak, to ja, — rzekł Sternau. — Dowiedz się, ty szatanie w ludzkiej skórze, że plany twoje runęły w gruzy. Przybyliśmy, aby uwolnić twych jeńców; drzwi są otwarte na wolność!
 — Bądźcie przeklęci!
 Verdoja, miotany pasją, chciał się podnieść, ale każdy ruch sprawiał mu takie boleści, że, zamiast słów, wydobył ze siebie jakieś przeraźliwe, nieartykułowane dźwięki.
 — Stoisz u progu śmierci — rzekł Sternau. — Zamiast przeklinać, błagaj Boga o litość.
 Verdoja chciał podnieść zaciśnięte pięści, lecz nie starczyło mu siły. Zgrzytnął więc zębami jak dziki zwierz i zawołał:
 — Precz! Nie pragnę żadnej litości!
 Ten okrzyk bezbożny zdusił w piersiach Sternaua ostatnią iskierkę współczucia.

111