Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/126

 Niedźwiedzie Serce, na chwilę stropiony. opanował się wkrótce i zapytał pewnym głosem:
 — Czy Bawole Czoło jest jeszcze moim bratem i przyjacielem?
 — Jest nim — odpowiedział tamten poważnie.
 — Czy gniewa się na mnie za to, że mu zabieram serce jego siostry?
 — Nie gniewa się, bo nikt mu go zabrać nie może. W sercu prawdziwej kobiety znajdzie się miejsce i dla męża, i dla brata.
 — Czy pozwalasz mi przybyć do hacjendy dei Erina i przynieść ofiarę poranną?
 — Pozwalam.
 — Z czego ma się składać?
 — Zdecyduj sam. Bawole Czoło nie sprzedaje siostry.
 — Czy mam ci przynieść sto skalpów swych wrogów?
 — Nie; wezmę je sam.
 — Albo dziesięć skór szarego niedźwiedzia?
 — Nie; mam ich poddostatkiem.
 — Powiedz więc, czego żądasz?
 Oczy cibolera zaszły łzą; objął Apacza ramieniem rzekł:
 — Nie żądam od ciebie ani skalpów, ani skór, ani złota, ani srebra, żądam tylko aby Karja, córka Miksteków, była szczęśliwa w twoim namiocie. Jesteś mi przyjacielem i bratem, lecz gdyby siostra moja nie znalazła u ciebie szczęścia, rozpłatałbym ci głowę tomahawkiem, a mózg twój oddałbym mrówkom na pożarcie. Idź na swoje pastwiska, pomów ze swoimi, a potem wracaj do hacjendy i bierz dziewczynę.

124