Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/133

rej mieścił się szynk; weszli do środka. Nie byli tu obcy; kilka indywiduów, siedzących przy nadłamanych stołach nad sokiem agawy, powitało ich radośnie.
 — Cóż, dyrektorze, jeszcze nie?
 — Owszem, nareszcie dziś!
 — Już czas. Ale jak?
 — Aktorzy. Sześciu mężczyzn, pięć kobiet.
 — Haha, doskonale! A to stypa!
 Dyrektor wychylił jedną szklankę, poczem opuścił knajpę. zapowiadając, iż przyjdzie zabrać całe towarzystwo.
 Minął dzień, nastał wieczór. „Lady“ stała gotowa do żeglugi. Wybiła już godzina dziewiąta; marynarze, przechylając się przez, poręcze, z ciekawością wypatrywali pasażerów. Nareszcie przybyła trupa w liczbie jedenastu. Nie mogła się pomieścić w małej łódce; trzeba ją było rozdzielić na dwie części.
 Kapitan Wilkers, stojący przy drabince, wyciągnął rękę; dyrektor zapłacił, poczem kapitan udał się na pokład. O paszport lub inne dowody osobiste nikt nie pytał. Nasi pasażerowie zachowywali się nad wyraz skromnie i spokojnie; ustępowali każdemu z drogi. Po jakiej godzinie ich pobytu na statku marynarze orzekli, że przyjęli na pokład towarzystwo zgoła przyzwoite
 — Ale czy te ladies wytrzymają podróż? — niepokoił się jeden z nich.
 — Fale wysokie; o chorobę morską nietrudno.
 Były to próżne obawy; nikt z podróżnych nie dostał mdłości. Okoliczność ta, bądź co bądź zastanawiająca, nie wpadła w oko marynarzom. Aktorzy siedzieli na przednim pomoście, gawędząc. Sternik stał za nimi

131