Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/138

 — Więc przypuszcza pan, że hrabia jeszcze żyje?
 — Nie sądzę, aby umarł w Meksyku. Pani chyba słyszała o tej kanalji nazwiskiem Enrico Landola?
 — O tym piracie, którego pan rozgromił koło Jamajki?
 — Tak. To on właśnie uprowadził starego hrabiego do Afryki i umieścił na jednej z wysp wschodnich. Wiem dokładnie, gdzie go mam szukać. Jeżeli nie umarł, jest w Harrarze.
 — I pan przypuszcza, że wtedy będzie można wreszcie zaciągnąć pętlicę na szyjach Cortejów?
 — Tak. Ale pomówmy o czemś weselszem. Dziś pisałem do żony; nie chciałbym wspomnienia jej, tak mi drogiego, zaciemniać ponuremi myślami.
 Rozmowa potoczyła się znów na obojętne tematy. —
 — Łajdak ten Sternau! — zgrzytnął kapitan, którym nie był nikt inny, tylko właśnie Enrico Landola.
 — Musimy go schwytać, master, — rzekł sternik.
 — Choćbym miał życiem przypłacić. Ale jak się zabrać do rzeczy?
 — To się pokaże. Przedewszystkiem trzeba rozejrzeć się w stosunkach i planach tej całej kompanji — z ukrycia.
 — Pah, mam przecież ze sobą moje fałszywe brody i wąsy.
 — Wobec takich ludzi lepiej nie ryzykować. Będę działał za was; jutro zacznę szpiegować. Niech mnie djabli wezmą, jeżeli celu nie dopnę!
 — Mam nadzieję, że wszystko pojdzie dobrze. Uważajcie, już się żegnają. Musimy pójść za Marianem do-

136