Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/147

godnie, tak samo jak wy; ale za każdą próbę jednej strony, druga życiem zapłaci; za to ręczę słowem.
 Landola przerwał w tem miejscu, chcąc zorjentować się, jakie wrażenie wywarły te słowa na jeńcach. Oni leżeli jak przedtem, nie mówiąc ani słowa.
 — Komunikuję wam jeszcze, że będziecie tutaj przez całą drogę leżeli, jak teraz; codziennie będzie zachodził ze mną majtek, aby rozwiązywać wam ręce do posiłku. No, to wystarczy. Nie zapominajcie, że macie do czynienia z człowiekiem, który za najmniejsze nieposłuszeństwo karze śmiercią. Życzę dobrej nocy!
 Kapitan wziął po tych słowach latarkę, wyszedł i zawarł drzwi na ciężkie, żelazne rygle.
 W przeciągu kilku minut w ponurej, wilgotnej komorze panowała cisza. Słychać tylko było, jak od czasu do czasu przebiegają po podłodze szczury okrętowe, zwykli goście pod pokładami statków. Wreszcie Apacz wydał ze siebie jeden jedyny dźwięk:
 — Uff!
 — Uff! — odparł po chwili Bawole Czoło, wódz Miksteków.
 Znowu zapanowało milczenie, tym razem krótkie. Mariano zapytał swego sąsiada, Sternaua:
 — Cóż ty na to, Carlosie?
 — Nic — brzmiała poważnym tonem wypowiedziana odpowiedź. — Czy nie mógłbyś w przeciągu nocy zwolnić się z łańcucha?
 — Niepodobna! Łańcuch za mocny. A zresztą, mamy przecież skute ręce i nogi.
 — Cóż, w takim razie musimy się poddać.
 Sternau powiedział to głosem spokojnym, zgrzytanie

145