Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/148

jednak zębów, towarzyszące jego słowom, wskazywało co się z nim dzieje. Wszyscy już nieraz patrzyli niebezpieczeństwu i śmierci w oczy; nie mieli zwyczaju biadać, wiedzieli bowiem, że tylko przy zupełnym spokoju i jasnym umyśle można się uratować. A jednak wszystko w nich wrzało, choć duma nie pozwalała im tego okazać. Po długiem milczeniu, rzekł Bawole Czoło:
 — Ten zbój jest zgubiony, jeżeli Karji, siostrze wodza Miksteków, choć włos jeden z głowy spadnie.
 Wielki strzelec i teraz myślał nie o sobie, tylko o siostrze.
 — Czekałyby go wówczas najstraszniejsze męki — rzekł Apacz.
 — Niechaj ich piekło spali, jeżeli choćby w najmniejszym stopniu uchybią Emmie, — powiedział teraz Piorunowy Grot. — Nie zginiemy chyba na tym przeklętym statku.
 Sternau, który zawsze ujmował istotę rzeczy, zapytał:
 — W jaki sposób pana napadnięto? Czy schwytano sennora za gardło, czy też uderzono?
 — Zasznurowano mi gardło — odparł zapytany.
 — W takim razie może pan to uważać za szczęście. Uderzenie w głowę, na której są jeszcze ślady rany. byłoby śmiertelne. Ale nie narzekajmy teraz i nie wygrażajmy, a zastanówmy się, czy naprawdę żaden z nas nie mógłby się uwolnić z łańcuchów. Mną zajęli się najqorliwiej: jestem mocniej spętany od was. W przeciwnym razie, udałoby mi się odkręcić żelazo.
 Poszli za jego radą. w ciemności słychać było

146