Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/17

bował otworzyć, ktoś tylko uderzył w drzwi lekko, jakby chcąc się przekonać, czy są otwarte, czy zamknięte.
 — To były kroki kilku ludzi — szepnęła Emma.
 — Tak, o ile mi się zdaje, czterech — odparła Karja. — Mam wrażenie, że byli to Verdoja i strażnik, prowadzący Mariana i sennora Ungera. Zatrzymali się. Słuchaj, o czem mówią.
 Rozległ się głos Verdoji:
 — Stać, jesteśmy na miejscu. Jednego tu, drugiego obok; jazda!
 Przeszło kilka minut w zupełnej ciszy, poczem rozległ się zgrzyt rygla. Teraz zadźwięczały kroki dwóch ludzi. Zatrzymawszy się w korytarzu przed drzwiami, usiłowali je otworzyć.
 — Ach, zamknął — uśmiechnął się Verdoja.
 — To już było zbyteczne — mruknął strażnik. — Teraz musimy czekać.
 — Tak; nie chce, byśmy mu przeszkadzali. Ale nie mam wcale zamiaru liczyć się z Parderem.
 — A gdy zechce powrócić?
 — Niech czeka cierpliwie.
 — A jeżeli zacznie biegać po korytarzach i zabłądzi, albo zobaczy coś, czego widzieć nie powinien?
 — Zamkniemy następne drzwi, wtedy będzie się mógł dostać tylko do korytarza i będzie musiał czekać cierpliwie, aż przyjdziemy po niego.
 — A jeżeli wyjdzie ze swej celi tylnem wejściem?
 — Wtedy również niedaleko zajdzie. Tylnych drzwi nie potrafi otworzyć, gdyż nie zna ich tajemnicy. Chodź, za godzinę przyjdziesz po niego.
 Odeszli; obydwie dziewczyny odetchnęły z ulgą;

15