Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/18

na myśl bowiem, że mogą być schwytane, serca biły im młotem. Nadsłuchiwały, aż kroki zamilkły, poczem Emma zapytała.
 — Co teraz?
 — Uwolnimy Mariana i Ungera. Wtedy, we czworo, nie będziemy potrzebowali się obawiać.
 Emma odryglowała zasuwę, poczem obie dziewczyny wyszły na poprzeczny korytarz. Szły tak długo, aż znalazły się przed dwojgiem sąsiadujących ze sobą drzwi. Karja zapukała; nikt nie odpowiadał. Zapukała więc do sąsiedniej celi — nie odpowiedział również nikt. Odsunęła rygiel i oświetliła latarką wnętrze. Światło padło na postać męską, przytwierdzoną do ziemi dwoma łańcuchami.
 — Sennor Unger! — rzekła, poznając go. — Dlaczego pan nie odpowiadał na moje pukanie?
 Zabrzęczały łańcuchy, Unger poruszył się, mile zaskoczony. Nie widział, kto drzwi otworzył, gdyż Karja, oświetliwszy celę, stanęła sama w cieniu. Teraz poznał ją po głosie.
 — Sennorita Karja — rzekł. — W jaki sposób dostała się pani tutaj?
 — Jesteśmy wolne — odpowiedziała.
 — Jesteście wolne? O kim pani mówi, prócz siebie?
 — O sennoricie Emmie.
 — Ach! Więc jest razem z panią?
 — Jestem tutaj — rzekła Emma, wchodzac do celi. — Dzielna Karja zabiła Pardera, zabrała broń i mnie oswobodziła. Teraz pan również będzie wolny.
 — Chwała Bogu! — zawołał, oddychając z ulgą. — A czy Verdoji niema?

16