Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/191

 — Wedle rozkazu, panie kapitanie! Pod drzwiami stoją horniści i czekają. Jeżeli będzie chłopak. zagrają piosenkę męską, jeżeli dziewczyna, panieńską.
 Leśniczy słuchał uważnie, a wreszcie ryknął:
 — Łotrze, człowieku bez czci i wiary, czy mam wyrzucić cię razem z twoją orkiestrą? Czy to uchodzi rżnąć nad uchem słabej położnicy? Spróbuj-no ty się położyć i powić dziecko, a nie wiem, czy będziesz zachwycony, gdy ci kto koncert urządzi. Nie, to niesłychane! Mam wrażenie...
 Tu leśniczy przerwał, drzwi się bowiem otworzyły stanął w nich zadyszany Alimpo.
 — Dziewczyna, panie kapitanie! — zameldował.
 — Dziewczyna? — zapytał leśniczy. — Naprawdę?
 — Tak. Moja Elwira mówi to samo.
 — Hura! Zdrowa, co?
 — Jak ryba!
 — Victoria, hura, hura! Biegnij Alimpo, opowiedz wszystkim, że to dziewczyna, dziewczyna! No, nygusy, czegóż to stoicie z rozdziawionemi gębami? Każdy dostanie dziś ode mnie porządną porcję piwa. Niech panna Sternau upiecze zaraz placek ze śliwkami. A Henryk niech idzie do księdza i zakrystjana.
 Poczciwy kapitan czuł się wniebowzięty. —
 Tymczasem młoda matka leżała w łóżku i przypatrywała się swemu śpiącemu dziecku. Obok siedziała pani Sternau, matka jej męża.
 — Jak się czujesz teraz, Roseto? — szepnęła, zatroskana.
 — Jestem osłabiona, ale szczęśliwa, — odparła Roseta. — Daj mi jego fotografję.

189