Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/31

początkiem deski wynosiła niewięcej, aniżeli metr, trudno było ustać obok siebie.
 Przy świetle latarki jeńcy dostrzegli w suficie otwór tego samego obwodu, co przepaść.
 — Była tu kiedyś studnia — rzekł Unger.
 — Bezwątpienia — odparł Mariano. — Słuchajcie.
 Z głębi rozległy się głuche dźwięki. Unger ukląkł i zawołał:
 — Verdoja!
 Odpowiedział mu przeraźliwy ryk.
 — Czy jesteście przytomni? — zapytał Unger.
 Rozległ się znowu ryk, który posłużyć miał za odpowiedź. Słów nie można było odróżnić.
 — Czy możemy wam pomóc? — raz jeszcze zapytał kapitan.
 I teraz nie można było słów rozróżnić.
 — Już po nim. Runął z wysokości jakichś dwudziestu metrów — rzekł Mariano.
 — Spotkała go kara zasłużona — dodała Indjanka ponuro. — Ale co się z nami stanie?
 — Drzwi są otwarte — odpowiedziała Emma. — Może teraz poznamy ich tajemniczy mechanizm.
 Oświetlili wejście i stwierdzili ku swemu zdumieniu, że boczne części ścian są również otwarte. Ponad drzwiami i u progu widać było głębokie otwory od rygli, które obecnie odwiedzione, okuwały drzwi od góry i dołu. Nie można było jednak zbadać, w jaki sposób te rygle otwierają się i zamykają.
 Nasza czwórka z największym wysiłkiem pracowała nad odkryciem tajemnicy — napróżno. Przez przepaść przejść nie było można. Jęki nieszczęśliwej ofiary

29