Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/66

południe, coraz głębiej w pustynię. Nagle wszyscy trzej zatrzymali konie, gdyż prostopadle do kierunku swej drogi natrafili na ślady.
 — Jeźdźcy — odezwał się Pogromca Grizly, zeskakując z konia.
 — Niech brat mój policzy, ilu ich było, — rzekł spokojnie Niedźwiedzie Serce, nie schodząc z siodła. Chciał ćwiczyć orjentację młodego Apacza.
 Pogromca Grizly zbadał ślady.
 — Było trzynaście koni.
 — Słusznie. Któż na nich siedział?
 — Blade twarze.
 — Z czego to mój brat wnioskuje?
 — Nie jechali jeden za drugim. Ślad pozostawili tak szeroki, że można zliczyć kopyta!
 — Kiedy tędy przejeżdżali? Młody Apacz schylił się powtórnie i rzekł:
 — Słońce już wkrótce zajdzie; jechali tędy, gdy wczoraj było południe.
 — Czy bladym twarzom śpieszyło się bardzo?
 — O tak; piasek jest rozrzucony kopytami. Pędzili w galopie.
 — Brat mój dobrze czyta ze śladów; niech mi jeszcze powie, czy pokojowo byli usposobieni ci ludzie, czy nie?
 Pogromca Grizly spojrzał na wodza bezradnie i, potrząsnąwszy głową, odparł z namysłem:
 — Któż to pozna po śladach?
 — Udowodnię memu bratu, że można to określić, Pustynia Mapimi rozciąga się tutaj na szerokość, do przebycia której trzeba czterech dni. Kto jechał prze-

64