Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/9

-rotmistrz. — Nigdy stąd nie uciekniesz. Dlatego uwolnię cię z więzów.
 Zdejmując Emmie więzy, Verdoja rześkiem spojrzeniem obrzucił od stóp do głów postać swojej branki.
 — Ależ, sennor, cóż takiego uczyniłam, żeście mnie porwali i tutaj umieścili? — zapytała nieszczęśliwa dziewczyna, pełna lęku i trwogi.
 — Zrabowałaś moje serce — odparł Verdoja. — Będziesz mi zato powolna.
 Wyciągnął rękę, by ją objąć. Odsunęła się z przerażeniem.
 — Nigdy, łotrze! — zawołała, chowając się w najdalszy kąt.
 — No, no, zaraz cię przekonam, że się mylisz.
 Znowu przysunął się do niej. Wtedy chwyciła go za pas, wyciągnęła z za niego sztylet i, grożąc nim, rzekła ostro:
 — Precz, Inaczej będę się bronić.
 Przerażony, cofnął się o parę kroków; po chwili obleciał go śmiech urywany, szyderczy.
 — Sztylet w tej ręce jest mniej groźny od szpilki. No, daj go tutaj.
 Chciał jej odebrać sztylet, a ponieważ miał tylko jedną rękę, postawił na ziemi latarkę. Wtedy Emma zamierzyła się na niego ze słowami:
 — Jestem słabą dziewczyną, ale pan ma tylko jedną rękę. Nie waż się mnie dotykać.
 Verdoja się zawahał. Wtedy z za drzwi odezwał się przewodnik, który słyszał całą rozmowę:
 — Czy mam pomóc, sennor?
 — Tak — odparł Verdoja. — Odbierz jej sztylet.

7