Strona:Karol May - Pantera Południa.djvu/92

 — Poco czekać, aż zaświta? — zapytał Niedźwiedzie Serce.
 — Tak, poco? — potwierdził Piorunowy Grot. — Emma nie powinna ani chwili dłużej dusić się w tem więzieniu.
 — Czy sądzicie, że Verdoja sam powinien wskazać drogę? — zapytał Sternau. — A więc napadniemy na hacjendę?
 — Tak; nieodzownie. Biada mu, jeżeli nie zechce nam być posłuszny!
 — Dobrze; trzeba jednak naprzód zbadać, co to za hacjenda.
 — Poco badać? — rzekł Piorunowy Grot. — Pojedziedziemy tam poprostu, schwytamy tego łotra i przywleczemy ze sobą.
 Poczciwy Antoni Unger gotów był do poruszeni nieba i ziemi, byle tylko jak najprędzej uwolnić swą ukochaną.
 Sternau miał właśnie odpowiedzieć, gdy ktoś zawołał głośno:
 — Uff! Ntsage no-khi peniyll! — Uff! chodźcie tu bliżej!
 Słowa te, wypowiedziane w narzeczu Apaczów, szły od strony, z której przybyli; mówiący musiał być niedaleko.
 — Czyj to głos? — zapytał Sternau.
 — Pogromcy Grizly — odparł jeden z Apaczów.
 — Czy odszedł gdzieś?
 — Tak; chciał przeszukać teren — zobaczyć, czy nie grozi niebezpieczeństwo.

90