Strona:Karol May - Pod Siutem.djvu/105

siąc, że słowa nikomu nie powie. Ty przecież masz służącego?
 — Nie mam.
 — Uważałem tego długiego człowieka, który był z tobą w Maabdah, za twego służącego.
 — To służący mego przyjaciela.
 — To tak samo, jakby był twoim. Nie mógłbyś go teraz zawołać? Chcę z nim pomówić.
 Posłałem po Selima, który też wkrótce przyszedł. Fakir zmierzył go badawczym wzrokiem i zapytał:
 — Jakie twoje imię?
 — Co? Nie znasz mnie jeszcze? — brzmiała dumna odpowiedź. — Imię moje znają we wszystkich wsiach i namiotach, a długość jego równa się całemu Nilowi. Kto całego mego imienia nie chce wymawiać, coby mu dużo czasu zabrało, ten nazywa mnie Selimem.
 — Dobrze! A zatem, powiedzże mi, Selimie, czy jesteś odważny?
 — Odważny? Jak lew, albo raczej jak dziesięć lwów, jak sto, jak tysiąc lwów. Jestem najmężniejszym wojowni-

103