Strona:Karol May - Pod Siutem.djvu/96

henną było jakgdyby świeże zupełnie.
 Gdyby nie miała twardości mumji, możnaby pomyśleć, że odjęto ją dopiero przed chwilą młodej dziewczynie z plemienia Fellah.
 Chciałem rękę zawinąć napowrót, kiedy stary fakir sięgnął po nią, aby się jej zbliska przypatrzeć. Podczas kiedy oko jego na niej spoczywało, kiwał nieustannie głową, a potem oddał mi ją i rzekł:
 — To ręka z haremu jakiegoś dostojnego pana. Czem ona mogła darzyć: miłością czy nienawiścią? A co mogła otrzymywać: szczęście, czy nieszczęście? Teraz już nic nie daje i niczego nie bierze. Zabierzesz ją do siebie, by ją przechować, lecz ona przecież w proch się rozleci, bo wszystko, wszystko musi przeminąć i tylko Allah zostanie takim, jakim jest. Czy poszukujesz tu takich szczątków?
 — Nie. Ale ich widok wielce mnie zajmuje.
 — Cóż widziałeś w jaskini? Trupy krokodyli i wężów, oraz kilka szczątków ciał ludzkich. To nic! Ja znam grobowce,

94