Strona:Karol May - Podziemia egipskie.djvu/120

już za libijskiemi wzgórzami i wkrótce musiała noc zapaść. Trzeba było dać spokój poszukiwaniu i wracać do wsi.
 Towarzyszy naszych zastaliśmy siedzących na ziemi i palących fajki. Opodal stali mieszkańcy osady i gawędzili przyjaźnie z żołnierzami.
 — Czy szukaliście we wsi fakira? — spytałem marszałka.
 — Nie — odpowiedział.
 — Czemu nie?
 — Czekaliśmy twego przybycia. Czemu nie poszedłeś z nami?
 — Czy ci ludzie z Maabdah, którzy tu stoją, wiedzą, w jakim celu przybyliśmy tutaj? — spytałem, nie odpowiadając na jego pytanie,
 — Wcale z tego tajemnicy nie myślałem robić.
 — Jeżeli tak, to płyńmy śmiało zpowrotem do Siut, gdyż szukanie nasze, dzięki twej gadatliwości, żadnego skutku przynieśćby nie mogło.
 — Inszallah! — Stanie się, jak Allah zechce! Jesteś naszym gościem, i jeżeli sobie życzysz, możemy wracać.

118