Strona:Karol May - Podziemia egipskie.djvu/146

 — Wolę spokojne sumienie, niż największe skarby.
 — A moja siostra?
 — Daj ją, komu chcesz.
 — Czy nią może pogardzasz?
 — Nie. Ofiarowałeś mi jej rękę, przyczem zachowałeś się wbrew waszym przykazaniom i najświętszym zwyczajom. Bardzo mi to pochlebia, niestety, nie zasłużyłem na to, aby ten wzór piękności i obraz wdzięku posiadać. Bynajmniej nie chcę ciebie obrazić, ale pojmij, że muszę postępować wedle przykazań mojej religji. Rozejdźmy się w pokoju.
 Powiedziawszy te słowa, wstałem z miejsca, a Murad Nassyr podniósł się także, odrzucił gniewnie cybuch i zawołał:
 — W pokoju? Jak być może? Jeśli teraz się rozstaniemy, będziemy wrogami, zajadłymi wrogami na całe życie!
 — Wcale tej konieczności nie widzę.
 — Ależ to jasne, jak dzień! Opowiadałeś mi, co się stało w ostatnich dniach. Jesteś przyjacielem reisa effendiny i masz

144