Strona:Karol May - Podziemia egipskie.djvu/28

spotkał twego brata, albo zlekceważył sobie obowiązek gościnności i ponosi przez to pośrednio winę nieszczęścia.
 — Allah, Allah! Ktoby to pomyślał! Effendi, twoje słowa ranią mnie w serce. Więc mam niedowierzać, gdy zaufanie moje było tak wielkie i bezwarunkowe?
 — Zbrodnia, czy zaniedbanie obowiązku, to wszystko jedno; kupiec ponosi winę. Czy człowiek, którego potem po słałeś do Chartumu, jest taki godny zaufania, jakby w tym wypadku należało sobie życzyć?
 — Tak, to człowiek najgodniejszy zaufania ze wszystkich, to święty fakir.
 — Aha! A więc to ten sam, który skłonił cię do pożyczenia kupcowi pieniędzy?
 — Ten sam!
 — Hm! Hm!
 — Mruczysz znowu. To mi nic dobrego nie wróży. Czy może mu niedowierzasz?
 — Przedstawiłeś mi go tak pochlebnie, że doprawdy nie mam odwagi rzucić na niego jakiegokolwiek podejrzenia. Ale

26