Strona:Karol May - Podziemia egipskie.djvu/58

uważyłem, że na naszej drodze ciągnął się pas na trzy stopy szeroki, jakby ktoś płaszcz lub haik ciągnął po piasku, ażeby zatrzeć ślady. Pas ten prowadził aż na szczyt pagórka.
 — Czy nie widzisz, że ktoś musiał tu być przed nami? — spytałem.
 — Z czego to wnosisz?
 — Ktoś wlókł szatę za sobą, ażeby zatrzeć ślady swoich stóp. Bardzo mnie to zastanawia.
 — Mnie nie — uśmiechnął się. — Więc nie domyślasz się, kto to mógł być?
 — Może ty?
 — Tak, to ja byłem, a przyszedłem tu, ażeby się przekonać, czy wszystko w porządku. Nie było mnie w tej okolicy parę miesięcy, więc mógł ktoś podczas mojej nieobecności odkryć tajemnicę.
 — No dobrze, ale zdaje mi się, że tędy nie jeden człowiek przechodził, lecz kilku.
 — Allah! Czyjeż oko zdoła to stwierdzić!
 — Moje. Przebywałem dość długo w krajach zamieszkanych przez dzikich,

56