Strona:Karol May - Podziemia egipskie.djvu/77

 — Ludzie? Tu niema ludzi! To duchy piekielne, łaknące dusz naszych.
 — Milcz, tchórzu!
 — Ja — tchórz? Effendi, jestem najsilniejszym z silnych i największym bohaterem mojego szczepu, ale na walkę z piekłem nie odważy się nawet najśmielszy ze śmiałych. Sprowadziłeś mnie na brzeg potępienia, a jeśli on się zapadnie, runiemy w otchłań, z której niema wyjścia na wieki. O Allah, Allah, Allah!
 — A więc zostań tu i lamentuj; ja ginąć z tobą nie myślę.
 — Sądzisz, że jest jaki środek ratunku? — spytał nagle. — Jeżeli tak, ja ci pomoc ofiaruję, effendi!
 — Przedewszystkiem porzuć skargi i zejdź ze mną nadół, bo tam jest jakiś człowiek, któremu musimy pośpieszyć z pomocą.
 — Mylisz się, effendi. Głosy, które słyszeliśmy przed chwilą, to były jęki potępieńców piekielnych.
 — Głupcze! Ten człowiek może już bliski śmierci i zginie, jeśli będziemy

75