Strona:Karol May - Podziemia egipskie.djvu/87

 — Nie zgodziłeś się jednak na morderstwo. Jak ta przyjęto?
 — Zwiedli mnie; udali, że mój upór przyjmują obojętnie, a potem wezwali mnie, abym z fakirem i kuglarzem poszedł do grobu marabuta.
 — Abd el Barak z wami nie poszedł?
 — Nie. Musiał odjechać.
 — Dokąd?
 — Tego nie mogłem się dowiedzieć. Słyszałem tylko kilka tajemnych słów, z których wnoszę, że zamierza któregoś z handlarzy niewolników ostrzec przed reisem effendiną.
 — Więc sądzisz, że go już niema w Siut?
 — Stanowczo nie twierdzę, lecz nie zdaje mi się, aby tu jeszcze przebywał.
 — Hm! Wmówiono w ciebie, że tu jest grobowiec marabuta?
 — Tak. Dlaczegóż miałbym nie wierzyć? Fakir, który mi to powiedział, jest przecież człowiekiem świętym.
 — Tak, tak, świętym, który kłamie i morduje. Zbyt jesteś łatwowierny

85