Strona:Karol May - Podziemia egipskie.djvu/96

wyciągaliśmy grubasa. Moje obliczenie, a raczej domysł nie był fałszywy.
 Zacząłem pełnemi piersiami wciągać w siebie powietrze, kiedy przecisnął się do mnie Selim i zawołał z triumfem:
 — Allah il Allah! Chwała niebu i wszystkim świętym kalifom...
 — Milcz już i daj spokój kalifom, ośle! — huknąłem nań stłumionym głosem. — Czy chcesz nas zdradzić?
 — Zdradzić? — spytał z tak głupią miną, jakiej dotychczas nie widziałem.
 — Pewnie, że zdradzić!
 — Przed kim?
 — Przed tymi, którzy nas tu zamknęli.
 — Ależ oni właśnie powinni się dowiedzieć, że jesteśmy wolni.
 — Byle tylko nie dowiedzieli się przedwcześnie. Jeżeli jeszcze są tutaj, może się nam uda ich schwytać, jeśli jednak usłyszą twoje głupie wołania, uciekną, i potem będziemy ich szukali, jak wiatru na pustyni.
 — Masz słuszność, effendi. Schwytamy ich, ja to uczynię, i już się więcej

94