Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/115

koiłem moje sumienie tem, że nie zabiłem ich, dopóki wprzód nie powiedziałem, że jestem ich nieprzyjacielem.
 Ledwie przebrzmiały moje strzały, doszedł mnie z niedaleka donośny głos:
 — Hallo-i-oh!
 Był to głos myśliwski, który zamienialiśmy zwykle z Emerym, ilekroć szliśmy rozdzieleni lasem lub preryą. Jak ja poznałem jego strzelbę, tak on poznał moją, a następujący po niej wystrzał z rewolweru upewnił go, że się nie myli.
 — Hallo-i-oh! — odpowiedziałem mu, nie troszcząc się o Hedżan-beja i jego gum.
 Idąc ku sobie, powtórzyliśmy jeszcze ten okrzyk, a po chwili dwaj ludzie, którzy w Stanach Zjednoczonych dali sobie słowo, że zobaczą się w Afryce, stali przed sobą w samym środku Sahary.
 Anglik wziął mnie za ramiona, spojrzał mi w twarz i przycisnął do siebie w długim mocnym uścisku.
 — Welcome in the Sahar! — pozdrowił wkońcu i zaspokoił swoje serce.
 Nie padło ani jedno pytanie o przeszłość; obecność zajęła całkiem naszą uwagę.
 — Nabić! — rzekł krótko swoim zwyczajem.
 W radości istotnie zapomniałem o tem, co nigdy mi się nie zdarzało. Naprawiłem oczywiście to zaniedbanie natychmiast.
 — Trzy strzały i trzech zbójów? — zapytał.
 — Tak.
 — Ja tylko dwóch. Gdzie stoisz?
 — Z kaffilą o dziesięć strzałów stąd.
 — Ilu ludzi?
 — Siedmnastu beze mnie.
 — Tchórzliwi Arabowie?
 — Tak i dwaj służący, którym można zaufać, Tebu i Niemiec.
 — Khabir należy do Hedżan-beja?
 — Tak. On i szech el dżemali nie żyją.