Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/116

 — Za twoją sprawą?
 — Za moją. Czy wiesz gdzie Renald?
 — Nie.
 — Czemuż zamówiłeś mnie do Bab-el-Ghud?
 — Bo w pobliżu muszą gdzieś zbóje mieć swoje składy. Każda gum tam powraca.
 — Ja znam kryjówkę; to el kasr i tam zastaniemy Renalda.
 Pomimo że zawsze zachowywał zimną krew, wydał teraz Anglik okrzyk zdziwienia.
 — Ty wiesz o tem, a ja nie, choć dopiero przybywasz, ja zaś długo już tu krążę?
 — Wydobyłem to z khabira, który mi ufał, ponieważ mam anaję beja.
 — Masz jego znak? Kto ci go dał?
 — On sam. Zabiłem lwa, pod którym leżał.
 — Ty lwa zabiłeś? Człowiecze, masz ogromne szczęście!
 Krew wzburzyła się w poczciwym Angliku.
 — Lwa i parę czarnych panter. Zobaczysz skóry.
 — Pshaw! One przecież nie moje! A beja spotkałeś przy lwie? Gdzie?
 — W górach Aures.
 — To nie może być. On teraz w Ghud!
 — Jest ich dwu braci.
 — Ach! — zawołał zdumiony. — A gdzie teraz drugi?
 — Nie żyje.
 Opowiedziałem mu w krótkości owe wypadki.
 — Masz istotnie nieludzkie szczęście! — zawołał, kiedy skończyłem. — Naprzód, muszę znaleźć trzeciego, a co dalej, to potem zobaczymy!
 — Ilu ludzi ma gum?
 — Dziś rano było czterdziestu trzech, teraz pięciu sprzątnięto, zostaje trzydziestu ośmiu.
 — Gdzie twoi towarzysze?
 — Całkiem blizko. Okrążę gum, a potem przyłączę się do nich. Każdy strażnik, którego spotkam, zginie.