Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/117

 — Czemu tylko strażnicy? Jeśli zechcesz, to możemy dostać dziś całą gum.
 — Well, w takim razie zechcę!
 — Chodź!
 Poszedłem jeszcze niedaleko i stanąłem. Jeśli straż była w pobliżu, to na umówiony znak powinna była odpowiedzieć. Przyłożywszy więc ręce do ust, udałem, jakoby hyena wyła, powtarzając wyraz: „ommu, ommu“.
 Nie pomyliłem się, gdyż nieopodal zabrzmiał ten sam głos.
 — Zostań tu! — poleciłem Emeryemu i postąpiłem dalej.
 Naprzeciw mnie zjawił się Arab.
 — Gdzie Hedżan-bej? — zapytałem.
 — Czyśty khabir? — odparł.
 — Tak — potwierdziłem.
 — Strzeż się Behluwan-beja! Czy nie słyszałeś jego strzałów?
 — Słyszałem, widziałem jego samego; zamordował trzech ludzi z gum, przy których stałem. Powiedz bejowi, że muszę z nim pomówić.
 — Czemu zatrzymałeś kaffilę w niewłaściwem miejscu? — zaczął teraz badanie.
 — Czy mogę ją prowadzić tam, gdzie jest Behluwn-bej?
 — Masz słuszność. Zaczekaj tutaj!
 Odszedł, lecz wrócił wkrótce, czego się zresztą spdziewałem.
 — Pokaż mi drogę do kaffili! — podjął rozmowę nanowo. — Jeśli się dusiciel więcej nie odezwie, przyjdzie gum.
 Na to wskazałem ręką kierunek, mówiąc:
 — Stoimy tam, dwadzieścia razy tak daleko, jak doniesie twoja strzelba.
 — Ilu ludzi jedzie z kaffilą?
 — Siedmnastu, pragnieniem i wysiłkami zmęczonymi.
 — Mówiłeś z mudirem?