Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/29

Miałem właśnie pójść do przeznaczonego dla mnie pokoju, kiedy oznajmiono Araba, który chciał rozmówić się z panem domu. Człowieka tego przyjęto w mojej obecności.
 Na długiej, chudej, lecz żylastej jego postaci wisiał bardzo sterany burnus. Wystrzępione sznury z wielbłądzich włosów opadały mu z kaptura, a w każdym calu widać było syna pustyni, nie lękającego się żadnego niebezpieczeństwa i umiejącego ze spokojem ducha. znosić wszelkie niewczasy.
 — Sal aalejk! — pozdrowił z dumnem skróceniem tych słów, przyczem nie było widać najlżejszego pochylenia głowy. Kolba jego długiej strzelby uderzyła z dźwiękiem o marmurową posadzkę, a ciemne jego oko przebiegło od jednego z nas do drugiego z wyrazem wyższości człowieka wolnego i prawowiernego.
 — Pomów pan z nim, monseigneur — szepnął mi Latréaumont.
 — To Tuareg, który był u mnie z powodu Renalda.
 Nic nie mogło mi być bardziej na rękę nad to, że ten posłaniec przybył dziś jeszcze.
 — Sal aal! — odwzajemniłem się jeszcze krócej, wiedząc, że Beduin tym sposobem wyrażania się okazuje stopień szacunku osobie, do której przemawia.
 — Czego chcesz?
 — Ty nie jesteś tym, z którym mam mówić!
 — Nie masz mówić z nikim innym, tylko ze mną!
 — Nie przychodzę do ciebie.
 — To możesz odejść!
 Ja odwróciłem się, a reszta towarzystwa skierowała się także ku drzwiom.
 — Sidi! — zawołał.
 Ja szedłem dalej.
 — Sidi! — rzekł natarczywiej.
 Na to odwróciłem tylko głowę.
 — Czego chcesz?
 — Pomówię z tobą!