Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/296

 — Achmedzie, jedź!
 Służący zastosował się do rozkazu, ja zaś opuściłem strzelbę dopiero wtedy, kiedy go już straciłem z oczu. Zauważyłem jednak, że to zachowanie się rozgniewało jeszcze bardziej Meszeerów. Kilku z nich dosiadło koni i pojechało za Achmedem. Przywiązałem karego tuż u wejścia do namiotu i wszedłem do środka.
 — Sallam aalejkum — pokój z wami! Nie miałem przedtem czasu was pozdrowić — rozpocząłem od usprawiedliwienia.
 Arabki nie odpowiedziały nic. Widocznie kobieta robiła dziewczynie wymówki.
 — Pić mi się chce — powiedziałem poprostu i usiadłem, a Dżumejla przyniosła mi wody.
 — Pij! — rzekła. — Czy zjesz co?
 — Nie. Nic nie włożę do ust, dopóki dżemma nie wypowie swego zdania o mnie.
 — Z jakiego jesteście szczepu?
 — Jeden z jeńców jest szejkiem Uelad Sebira, drugi to wielki emir z Inglistanu, a ja jestem bejem z Dżermanistanu.
 — Czy ten kraj leży daleko stąd?
 — Leży na północ daleko za morzem, stąd o przeszło ośmdziesiąt dni drogi.
 Klasnęła w dłonie ze zdziwienia i rzekła:
 — Z tak daleka przybywasz? Czego chcesz u nas?
 — Oswobodzić dziewczynę, którą porwał matce zły człowiek.
 To zajęło także i starą. Darowałem jej pięciopiastrówkę i opowiedziałem im o porwaniu Mochallah to, co uważałem za stosowne. Tem zdobyłem całkiem ich serca. Dżumejla postanowiła zaraz pójść do Mochallah, a stara jej pozwoliła. W chwili, kiedy dziewczyna wychodziła z namiotu, wszedł szejk po mnie, żebym się stawił przed dżemmą, która zgromadziła się na wolnym placu. Był tam także Krumir, Anglik i Ali en Nurabi. W ciągu narady przybyli także Hamemowie, którzy tymczasem dojechali do obozu.