Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/31

rażającym w nienawiści i niezwyciężonym w walce. Młody niewierny jest u niego w niewoli.
 Roześmiałem się.
 — Niezwyciężonym w walce? Walczy więc chyba z małym szakalem i tchórzliwą hyeną? Żaden z Franków nie obawia się jego gniewu, ani jego gum. Czemu nie wypuścił dotąd pojmanego? Czy nie otrzymał już dwa razy okupu?
 — Pustynia wielka, a Hedżan-bej ma wielu ludzi, potrzebujących odzieży, broni i namiotów.
 — Dusiciel karawan jest kłamca i oszust. Jego serce nie zna prawdy, a język jego fałszywy ma dwa końce, jak język węża, któremu się głowę rozdeptywa. Z jakiem żądaniem przychodzisz?
 — Daj nam burnusów, obuwia, broni, prochu, ostrz do włóczni i płócien na namioty!
 — Już dwa razy to otrzymaliście. Nie dostaniecie ani kawałka płótna, ani ziarnka prochu!
 — To jeniec umrze!
 — Hedżan-bej nie wyda go nawet wtedy, jeśli dostanie, czego żąda.
 — On daruje mu wolność. Dusiciel karawan będzie łaskawy, skoro okup otrzyma.
 — Ile żąda?
 — Tyle, ile już dostał.
 — To dużo. Czy ty masz zabrać towary?
 — Nie. Poślesz mu je, jak poprzednio.
 — Dokąd?
 — Do Bab el Ghud.
 Była to ta sama miejscowość, do której kazał mi przybyć Emery! Był to przypadek, czy też może on wiedział, że rozbójnik będzie się tam znajdował?
 — Czy spotkamy tam jeńca i odzyskamy go za okup?
 — Tak.
 — Czy mówisz prawdę?
 — Niekłam ię!