Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/35

 Za jednem szarpnięciem i silnym rozmachem zarzucił Tuarega na ramię.
 Usłyszawszy swój język ojczysty, oniemiałem z radości i pozwoliłem służącemu wybiec z pokoju, nie zatrzymawszy go wcale.
 — Stać! — zawołałem, kiedy był już za drzwiami. — Czy jesteś Niemcem?
 W jednej chwili zwrócił się do mnie, pomimo ciężaru na plecach, a szeroka twarz jego rozjaśniła się od ucha do ucha.
 — Tak, panie, a czy pan także?
 — Właśnie. A skąd pochodzisz?
 — Z Bawaryi.
 — Z Bawaryi? A czemu twój dyalekt jest inny?
 — Tak, panie... ale weźcie go sobie! Wleczcie go, gdzie wam się podoba — przerwał sobie, upuszczając Tuarega na ziemię.
 Araba wyniesiono, a ziomek mój zwrócił się do mnie, podał mi serdecznie rękę i mówił dalej:
 — Tak, teraz mam znów wolne ręce. Witam pana w Afryce! Tak, jestem z Bawaryi. Tam jest piwo, piwo, powiadam, lecące do gardła, jak mysz do dziury. Byłeś pan tam? No, to pięknie, to wspaniale! Wymowę popsuli mi tu inni rodacy.
 — Są tu więc jeszcze inni z naszych stron?
 — Dość, aż nadto, panie. Są tam we wsi Dely Ibrahim koło El Biar, gdzie znajduje się klasztor Trapistów. A skąd pan?
 — Ja jestem Sas.
 — Maszallah, do tysiąca dyabłów, nasz sąsiad! Czy wolno zapytać, jak długo pan tu zabawi?
 — Jutro rano odjeżdżam.
 — Już? A dokąd?
 — Na Saharę.
 — Do nory piasku i morderców? Byłem tam już kawałek, a mianowicie w Farfar i dawno chciałem znowu pojechać. Maszallah, panie, czy weźmiecie mnie z sobą?