Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/350

boimy się was, chociaż liczniejsi jesteście od nas, a jeszcze przed zachodem słońca przybędzie z Sellum Jamar es Sikkit, by wam powiedzieć, że jesteśmy waszymi gośćmi.
 — On nie przybędzie!
 — Ja mówię, że przybędzie! Czy znasz Omara Altantawi, szejka Meszeerów z Hadżeb el Aiun i Hamra Kamuda?
 — Znam.
 — Czy to wasz nieprzyjaciel?
 — To nasz brat.
 — To dobrze. On był z nami i pojechał do Sellum po twego ojca, Jamara es Sikkit.
 — Czy mówisz prawdę?
 — Emir z Frankistanu nigdy nie kłamie! Przypatrz się tym dwom Meszeerom z ferkah szejka Altantawi! Czy znasz ich?
 Moja nieustraszoność wzbudziła w nim widocznie podziw, skoro mi tak dobrodusznie odpowiadał. Kiedy zaś przypatrzył się po raz pierwszy dobrze obydwu ludziom, wydało mi się, że się zakłopotał.
 — Znam — odrzekł.
 — Strzeż się zatem, byś przeciwko nam wrogo nie występował, dopóki nie usłyszysz rozkazów swojego ojca.
 — Czego chcecie od nas?
 — Wpierw odpowiedz na moje pytanie: Czy Saadis el Chabir, Krumir z ferkah ed Dedmaka jest u was?
 — Jest.
 — On porwał nam dwa konie i dziewczynę. Żądamy, żebyś go nam wydał razem z łupem.
 — On był nam przewodnikiem w wielu naszych wędrówkach, dziś spożył z nami znowu chleb i sól i pił wodę; nie wydamy go zatem nikomu!
 — W takim razie przyjmiesz na siebie odpowiedzialność za wszystkie skutki tego kroku.
 — Przyjmuję. Wy jesteście naszymi wrogami, podpadliście krwawej zemście, ponieważ zabiliście Hamemę w duarze Seraia bent.