Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/444

jego namiot. Szejk przyjął nas siedząco, mruknął coś pod nosem na nasze pozdrowienie i nie prosił nas, żebyśmy usiedli. Ja jednak zająłem miejsce obok niego, a skinąwszy na Halefa i Alama, żeby to samo uczynili, zapytałem:
 — Czy masz u siebie człowieka, który nazywa się Wikrama?
 — Czego chcecie od niego? — spytał.
 — Chcemy zapłacić za niego okup.
 — To jego szczęście, bo jutro ostatni dzień! Dajcie ten okup!
 — Czy on jest tutaj?
 — Tak. Dawajcie!
 — My odpowiemy ci tak samo krótko: Dawaj; jego!
 — Najpierw pieniądze, potem on!
 — Najpierw on, a potem pieniądze. Nie płaci się nigdy, dopóki się nie widziało, co się kupuje.
 — Ja nie jestem handlarzem, ani sprzedawcą, lecz; szejkiem Anezejów. Ale kto ty jesteś i jak się nazywasz?
 — Nazywają mnie Kara Ben Nemzi...
 Zerwał się i przerwał mi:
 — Kara Ben Nemzi? Więc to ty jesteś owym chrześcijaninem, który wygrał dla Haddedinów bitwę w Dolinie Stopni?
 — Tak.
 — Niech cię Allah przeklnie po tysiąc razy! My byliśmy sprzymierzeni z Abu Hammedami, lecz przyszliśmy im z pomocą za późno. Jesteście pojmani i nie umkniecie nam!
 Z temi słowy na ustach wyskoczył z namiotu. Z rozumiałem, że sprawa bierze zły obrót, którego nie spodziewałem się wcale, gdyż nic złego szejkowi nie zrobiłem. Tymczasem na dworze zabrzmiał jego głos, zwołujący wojowników. Dzielny Halef zapytał odważnie:
 — Sidi, może zastrzelimy dwudziestu lub trzydziestu z nich i odjedziemy?