Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/472

 — Panie, idę!
 Odwrócił się i poszedł.
 Teraz byłem pewien wygranej. Zwróciłem teraz wylot strzelby do syna, stojącego bez broni i rozkazałem:
 — Siądź w tamtym kącie!
 Stał mimo to uparcie dalej, a oczyma wodził pa ścianie, pod którą ja siedziałem. Tam wisiała broń.
 — Liczę do trzech — dodałem. — Raz, dwa...
 Dopiero teraz odwrócił się powoli i usiadł na wskazanem miejscu. Młoda jego żona stała jeszcze przedemną trupio blada, a w oczach migały jej łzy i trwoga.
 — O chodien, czy chcesz nas rzeczywiście zastrzelić? — spytała cicho.
 — Allah yahh fedak, niech cię Bóg chroni! — odrzekłem po arabsku. — Wojownik nie zabija kobiety.
 — Ale zabijesz Hamzę Mertala, mojego męża!
 — Zabiję, jeśli zgromadzenie nie postanowi, że mam być wolnym.
 — Czy znasz zwyczaje Kurdów, effendi?
 — Znam.
 — Czy wiesz także, że jest pewnym życia ten, kto się uda pod opiekę kobiet?
 — Wiem.
 — Czy mam obronić ciebie?
 — Mnie, moich ludzi, zwierzęta i całe moje mienie.
 — Dobrze.
 — To przynieś chleb! Wzięła z rogóżki okrągły bochenek, wyrwała ze środka kawałek, zjadła sama część i podała mnie.
 — Podaj mi rękę i chodź ze mną — rzekła potem — Dam także twoim ludziom i koniom!
 Na razie więc byłem o siebie zupełnie spokojny, ale bezpieczeństwo nasze byłoby jeszcze wątpliwe, gdyby była zjadła tylko kraj chleba. Gdyśmy wyszli z drugiego przedziału, Hamza Mertal opuścił był już swój kąt.
 — Idź — rozkazałem mu — i powiedz swojemu