Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/500

sobie kupić, zawieszają go sobie na pamiątkę pielgrzymki na szyi
 — Kupiłem go sobie w Mekce. — odpowiedziałem.
 Spojrzał na mnie wrokiem, którego znaczenia nie zdołałem odgadnąć, zmierzył mnie jeszcze dokładniej, niż przedtem i podszedł ku wejściu, aby się naszym koniom przypatrzyć. Zaledwie wzrok jego padł na mego konia, zabłysnęły mu oczy radością i zawołał:
 — Ia Hassan, ia Hussein! To kary ogier najczystszej krwi. Jak się nazywa?
 — Ri — odpowiedziałem.
 — Ri? Od kogo masz go?
 — Od Mohammeda Emina, szejka Haddedinów z plemienia Szammar.
 — Ja znam Haddedinów i ich losy. Jesteś więc chyba tym chrześcijaninem, któremu szejk ów darował tego konia za to, że ocaliłeś jego ludzi od trzech nieprzyjacielskich szczepów?
 — Tak.
 — Potem przejechałeś przez Kurdystan i walczyłeś w obronie czcicieli dyabła?
 — Pomagałem im, bo mieli słuszność.
 — Ale przeciwko wyznawcom proroka! — wybuchnął niemal z gniewem.
 — Pomoc moja przeszkodziła wielkiemu rezlewowi krwi — broniłem się.
 — Słyszałem, co opowiadano o tobie — mówił już spokojniej. — Posiadasz strzelbę, z której można nieustannie strzelać bez nabijania. Czy masz ją jeszcze?
 — Tak, oto ona — oświadczyłem, wskazując na sztuciec.
 — Daj ją tu! Chcę się jej przypatrzyć.
 — Daję ją z ręki tylko wtedy, kiedy wiem, że ją przyjaciel chce obejrzeć. Czy przyjmiesz nas jako gości?
 Ta strzelba o dwudziestu pięciu strzałach była moją najlepszą ochroną, lecz zarazem niebezpieczeństwem, gdyż każdy pragnął ją posiadać.