Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/528

strzałów unikać, gdyż byłyby zdradziły przedwcześnie naszą obecność.
 Wszystkie te rozważania latały mi po głowie podczas szybkiego wchodzenia na górę. Szczekanie ustało, a to uspokoiło mnie cokolwiek. Wreszcie przybyłem do ogrodzenia, lecz nie trafiłem od razu do jaworu i musiałem go szukać.
 — Halefie, jesteś tam jeszcze? — zapytałem, stanąwszy pod drzewem.
 — Tak. Mów ciszej i wchodź na drzewo prędzej, bo psy nadbiegną!
 W kilka sekund siedziałem obok Halefa.
 — Już po wszystkiem, sidi! — rzekł. — Popatrz w tamtą stronę!
 Zdjął mnie strach, jakiego jeszcze nigdy nie doznałem. Hussein Iza wisiał na krzyżu, a jego rodzice przymocowani byli do pnia pistacyi.
 — Może on już nie żyje? — zapytał Halef.
 — Wisi już od kwadransu. Zaraz potem zażądali rodzice wpuszczenia.
 — Głupi! Jak jego przymocowano?
 — Rzemieniami.
 — Czy go przekłuli?
 — Nie.
 — To nie umrze przed upływem dnia. Mnie odmówiono pomocy, ale my dwaj wydobędziemy jego i rodziców, mój kochany Halefie. Jak jest z psami? Ile ich i gdzie siedzą?
 — Trzy. Wypuszczono je zaraz po przybyciu rodziców. Z początku zaczęły szczekać, ale potem umilkły, pędząc po jednemu dokoła ogrodzenia. Nie znalazły mnie; mają złe nosy.
 — Nosy mają dobre, ale dopiero wtedy, gdy się je na ślad skieruje. Słuchaj!
 Nagle przebiegł jeden pies. Ucieszyłem się tem, że były wytresowane w ten sposób, żeby nie trzymały się razem.
 — Posłuchaj teraz mojego planu! — mówiłem