Strona:Karol May - Pomarańcze i daktyle.djvu/97

ze swoją własnością. Wtem spostrzegł Wielkiego Hassana, który przewyższał wszystkich o głowę i podjechał ku niemu natychmiast.
 — Ty byłeś z Frankiem, który lwa zabił?
 — Tak!
 — Gdzie jest twój pan?
 — Tam! — odrzekł Kubaszi, wskazując na mnie.
 Bej utkwił wzrok we mnie, poczem zwrócił się do posłańca:
 — Czy to był ten?
 — Tak, on mnie powalił!
 Na to on skierował wielbłąda ku mnie, a za nim jego trzej towarzysze. Także przewodnik i szech-el-dżemali zbliżyli się do nas. Miałem przeciwko sobie, nie licząc karawany, sześciu dobrze uzbrojonych ludzi. Korndorfer pochwycił strzelbę, Tebu trzymał w garści swój giętki dziryt bambusowy, ja zaś wyciągnąłem pod szerokim burnusem lewą ręką rewolwer z za pasa, a w prawej zatrzymałem harap, ażeby wyglądało, jakobym nie był przygotowany do natychmiastowej obrony przed napastnikami.
 — Ty znasz mnie? — spytał, szukając moich oczu swem kolącem spojrzeniem.
 — Znam — odrzekłem spokojnie i zimno.
 — Ty masz moją anaję?
 — Tak!
 — Oddaj ją!
 — Masz!
 Rzuciłem mu ten kawałek koralu, a on pochwycił go i schował.
 — Ty ocaliłeś mnie od lwa, a ja darowałem ci najlepszego hedżina. Rachunek nasz wyrównany.
 — Dobrze! Życie twoje nie warte więcej od życia wielbłąda. Słusznie tedy powiedziałeś: rachunek nasz wyrównany.
 Oko jego błysnęło.
 — Czy znasz tego człowieka?
 — Znam!