macje z własnoręczną tughrą panującego. Oczywiście, nie przychodziło mi na myśl zapytać go, w jaki sposób zdobywał bezpośrednie podpisy, gdy jednakże po raz pierwszy przeczytał to pytanie w moich oczach, rzekł uśmiechnięty:
— Kismet etmeghe ogrenmejen effendilik dahi etmez. — Kto nie potrafi zjednać sługi, ten nie potrafi zjednać pana.
Rzecz oczywista, że legitymacja z własnoręczną tughrą wywiera przy okazaniu zgoła inny wpływ, niż zwykła, wystawiona w jazy odassy[1]; spostrzegałem to niejednokrotnie. Przykład — ta głęboka cześć, jaką w kol agasim wywołała sama tylko wzmianka o tughrze. — — —
Gospodarz miał natyle rozsądku, żeby zachować się spokojnie, kiedy go krępowano. Natomiast Beduin lamentował nad niezasłużonem i niegodnem traktowaniem wolnego człowieka. Oficer mógł, oczywiście, nakazać mu milczenie, ale tym razem wyręczył go Halef. Dla niego, przy jego temperamencie, było rzeczą
- ↑ Biuro.
