Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/102

 — Usiądźcie, sir — rzekłem do Lindsaya — i oznajmijcie nam, co wam nasunęło myśl opuszczenia łąk Haddedihnów i przybycia do Spandareh?
 — Well! Ale pierwej zaopatrzyć.
 — Co?
 — Służących.
 — Niech się sami starają o siebie; na to są przecież...
 — Konie.
 — O nie postarają się służący. A zatem master?
 — Hm! Było tedious, straszliwie nudno!
 — Nie kopaliście?
 — Wiele, bardzo wiele!
 — I znalazło się co?
 — Nothing, nic, całkiem nic! Straszliwe!
 — Dalej!
 — Tęsknota, straszna tęsknota!
 — Za czem?
 — Hm! Za wami, sir!
 Zaśmiałem się.
 — A więc z tęsknoty za mną?
 — Well, very well, yes! Fowling-bull nie znaleźć, was niema... ja precz.
 — Ależ, sir, postanowiliśmy, że zaczekacie aż do naszego powrotu.
 — Nie ma cierpliwości wytrzymać.
 — Można się przecież dość było zabawić.
 — Z Arabami? Pshaw! Mnie nie rozumieją.
 — Mieliście tłumacza!
 — Precz, uciekł.
 — Ah! Grek, ten Kolettis uciekł? Był przecież ranny!
 — Dziura w nodze; znowu zarosła. Łajdak uciekł wcześnie rano.
 — W takim razie istotnie nie mogliście się porozumieć. Ale jak znaleźliście mnie?
 — Wiedziałem, że chcieliście iść do Amadijah. Poszedłem do Mossul. Konsul dal paszport, gubernator podpisał, przydał tłumacza i kawasa. Poszedłem do Dohuk.
 — Do Dohuk? Czemu takie koło?
 — Była wojna z ludźmi djabla, nie mogłem przejść. Z Dohuk do Duljah, a z Duljah do Mungayszi. Potem tutaj. Well! Was znaleźć. Bardzo dobrze, wspaniale!
 — A teraz?

90