Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/103

 — Zostać razem, robić przygody, wykopywać, posyłać fowling-bulle, Traveller-Club, Londyn, yes!
 — To pięknie, master Lindsay! Ale my mamy co innego do czynienia.
 — Co?
 — Znacie powód naszej podróży do Amadijah?
 — Znam. Ładny powód, dzielny powód, przygoda! Zabrać master Amada el Ghandur. Zabiorę razem.
 — Sądzę, że nie przynieślibyście nam wiele pożytku.
 — Nie! Czemu?
 — Umiecie tylko po angielsku.
 — Mam tłumacza.
 — Chcecie go wciągnąć do tajemnicy, czy może nawet mówiliście już z nim o tem?
 — Ani słowa!
 — To dobrze, sir, gdyż bylibyśmy narażeni na niebezpieczeństwo. Muszę wam wyznać, że życzyłem sobie zobaczyć was później dopiero.
 — Wy? Mnie? Well, odchodzę! Sądziłem, że wy mój przyjaciel. To jednak nie, więc odchodzę! Jadę do... do...
 — Gdzie pieprz rośnie, zresztą nigdzie indziej! Rozumie się samo przez się, że jesteście moim przyjacielem, a ja jestem waszym; musicie jednakowoż sami przyznać, że zaszkodzicie nam.
 — Zaszkodzę? Czemu?
 — Wpadacie bardzo w oczy!
 — Well, więcej nie wpadać. Co mam zrobić?
 — Hm, to w najwyższym stopniu niemiła afera! Odesłać was nie mogę, tu was zostawić nie mogę; muszę was zabrać; inaczej nie pójdzie!
 — Pięknie, bardzo pięknie!
 — Musicie jednak do nas się stosować.
 — Stosować? Well, będę!
 — Napędzicie swego tłumacza i kawasa.
 — Muszą precz, do djabła, precz!
 — I to ubranie musi pójść precz!
 — Precz? Ah! Gdzie?
 — Precz, całkiem precz. Musicie się ubierać, jak Turek albo jak Kurd.
 Spojrzał na mnie wzrokiem nie do opisania, zupełnie tak, jak gdyby przypuszczał, że mogę zażądać odeń zje-

91