Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/104

dzenia samego siebie. Układ ust jego w tej chwili nadawał się nawet do tego.
 — Jak Turek? Jak Kurd? Przerażające, straszliwe
 — Nie można inaczej!
 — Co wdziać?
 — Szarawary tureckie albo czarno-czerwone spodnie kurdyjskie.
 — Czarno-czerwone! Ah, pięknie, bardzo dobrze! Czarne i czerwone w kraty?
 — Jak chcecie. Nie bronię. Czy ubierzecie się jak Turek, czy jak Kurd?
 — Kurd.
 — Musicie więc chodzić w czarnem i czerwonem. To są barwy kurdyjskie. Kamizelka, koszula noszona na spodniach.
 — Czarno-czerwona?
 — Tak.
 — W kraty?
 — Jak chcecie! Musi sięgać od szyji aż do kostek; potem bluza, albo płaszcz na to.
 — Czarno-czerwony?
 — Oczywiście!
 — W kraty?
 — Wszystko jedno! Następnie turban olbrzymich rozmiarów, jakie noszą dostojni Kurdowie.
 — Czarno-czerwony?
 — Także!
 — W kraty?
 — Obojętne. Potem pas, pończochy, obuwie i broń.
 — Czarno-czerwone.
 — Nie mam nic przeciw temu!
 — Także w kraty?
 — A dajcie sobie, jeśli chcecie, twarz jeszcze pokratkować czarno i czerwono.
 — Gdzie kupić te rzeczy?
 — Sam nie mam na to rady. Bazar znajdziemy dopiero w Amadijah. Może jednak i tu jest jaki handlarz, bo Spandareh, to wielka wieś. A... wszak macie pieniądze, dużo pieniędzy, nie?
 — Dużo, bardzo dużo, well! Zapłacę wszystko!
 — Zapytam się.
 Zwróciłem się do naczelnika.

92