Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/113

 — Co?
 — Tego psa.
 — Jak? Co? Nie może być!
 — Czemu nie?
 — Zbyt cenny. Znam psy! Ten wart pięćdziesiąt funtów.
 — Nawet więcej, mimo to do mnie należy.
 — Czemu? — Ponieważ Córce naczelnika darowałem naramiennik.
 — Okropny człowiek! Kolosalne szczęście! Pierwej konia od Mohammed Emina i nic nie zapłacić, a teraz harta. Ja mam „pecha“ wobec tego. Nie znalazłem ani jednego fowling-bulla. To straszne!
 Mohammed także podziwiał psa i sądzę, że był o mnie trochę zazdrosny. Muszę przyznać, że miałem szczęście. Na krótko przed udaniem się na spoczynek, poszedłem jeszcze raz do koni. Tam spotkał mnie naczelnik.
 — Emirze — spytał półgłosem — mogę ci zadać pytanie?
 — Mów!
 — Udajesz się do Amadijah?
 — Tak jest.
 — A potem dalej?
 — Nie wiem jeszcze.
 — Czy w tem jest jaka tajemnica?
 — Przypuszczasz to?
 — Przypuszczam.
 — Czemu?
 — Masz z sobą Araba, który jest nieostrożny. Odwinął rękaw, a ja dostrzegłem, że ma ramię tatuowane. To nieprzyjaciel Kurdów i mutessaryfa; to Haddedihn. Czy dobrze widziałem?
 — Jest wrogiem mutessaryfa, ale nie wrogiem Kurdów — odpowiedziałem.
 To był człowiek uczciwy i nie mogłem go okłamywać. Lepiej było w każdym razie ufać mu, niż powiedzieć mu jakieś kłamstwo, któremuby i tak nie uwierzył. Mówił dalej:
 — Arabowie są zawsze wrogami Kurdów, lecz on jest twoim druhem i moim gościem, więc go nie zdradzę. Wiem, czego chce w Amadijah.

99+