Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/118

 — To było zwierzę, które u zoologów ma łacińską nazwę „vespertilio muriinus“ lub „myotis“.
 — Nie jestem zoologiem. Nie umiem łaciny.
 — Ten gołąb nazywa się zazwyczaj nietoperzem.
 — Nieto...
 Wstrzymał się. Jego nerwy węchowe i smakowe wprawił dźwięk tego słowa w napięcie, dzięki któremu usta jego zamieniły się w trapezowaty otwór jaskini tak wielkiej, że można w niej było przedsiębrać całe podróże. Nawet nos skłonił się widocznie do współczucia, koniec jego bowiem przybrał ów białawy kolor, o którym śpiewał podobno poeta: „Ja nie wiem, co to ma znaczyć, że mi tak smutno“.
 — Tak, to był nietoperz, sir. Zjedliście nietoperza.
 Zatrzymał konia i patrzył w błękit.
 Wkońcu usłyszałem kłapnięcie; usta zwarły się znowu i domyśliłem się, że wróciła mu zdolność ujmowania uczuć w słowa.
 — ...perz!!!
 Tą małą zgłoską dokończył poprzednie „nieto...“ a potem z konia ujął mnie za ramię.
 — Sir!
 — Co?
 — Nie zapominajcie o czci, należnej gentlemanowi!
 — Czy zapomniałem o niej względem was?
 — Sądzę, że nawet bardzo.
 — O ileż?
 — Jak możecie twierdzić, że sir David Lindsay jada nietoperze!
 — Nietoperze? Mówiłem tylko o jednym.
 — To jedno! Jedna czy więcej krzywd, to wszystko jedno. Dacie mi zadośćuczynienie! Satysfakcję! Well!
 — To już macie!
 — Mam? Miałbym? Ach! Jakto?
 — Otrzymaliście satysfakcję, która wam zupełnie wystarczy.
 — Jaką? Nie wiem o żadnej!
 — Ja sam także zjadłem nietoperza i Mohammed Emin.
 — Także? Wy i on? Ah!
 — Tak jest. Ja także wziąłem to za gołębia, gdy jednak pytałem się, usłyszałem, że to nietoperz.

104