Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/119

 — Nietoperz ma skórę!
 — Była ściągnięta.
 — A więc naprawdę?
 — Naprawdę.
 — Nie żart ani dowcip?
 — Na serjo.
 — Przerażające! Oh! Dostaję kolek, cholery, tyfusu.
 Zrobił istotnie minę choleryczną; musiałem mu okazać współczucie.
 — Czujecie się niedobrze, sir?
 — Bardzo! Yes!
 — Czy pomóc wam?
 — Prędko! Czem?
 — Środkiem homeopatycznym.
 — Macie go? Mnie naprawdę niedobrze! To okropne! Co to za środek?
 — „Similia similibus“.
 — Znowu zoolog? Łacina?
 — Tak. To łacina: podobne podobnem. A zoologiczne to także, mianowicie szarańcze.
 — Co? szarańcze?
 — Tak, szarańcze.
 — Przeciw nudnościom? Mam jeść?
 — Nie macie ich jeść dopiero, lecz jużeście je zjedli.
 — Już? ja?
 — Tak jest.
 — Dulness, głupstwo! Niemożliwe! Kiedy?
 — Wczoraj wieczorem.
 — Ah! Wyjaśnienia!
 — Powiedzieliście przedtem, że befsztyki były bardzo dobre.
 — Bardzo! Ogromnie dobre! Well!
 — To nie były befsztyki.
 — Nie befsztyki? Jestem Englishman! To były one.
 — Nie były! Pytałem o to przecież.
 — A cóż takiego?
 — To były smażone w oliwie szarańcze. U nas nazywają te delikatne skoczki także konikami polnemi.
 — Pol...
 Znowu utknęło mu słowo, jak pierwej w połowie drogi; tym razem jednak nie pozwolił ustom zbyt się otworzyć, lecz ścisnął je z taką siłą charakteru, że powiększy-

105