Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/136

rych spotkaliśmy, wyglądali głodno i chorowicie, a fortyfikacje znajdowały się w stanie, zaprzeczającym im prawa do tej nazwy.
 Gdyśmy wrócili, aga czekał już na mnie.
 — Emirze, czekam już długo na ciebie.
 — Dlaczego?
 — Mam cię sprowadzić do mutesselima.
 — Sprowadzić? — zapytałem, akcentując z uśmiechem to słowo.
 — Nie, tylko ci towarzyszyć. Opowiedziałem mu już wszystko, a temu nadzorcy podsunąłem pięść pod nos. Allah go strzegł, że nie zabiłem go, lub nie udusiłem.
 Zatoczył przy tem białkami i zgiął wszystkie dziesięć palców jak obcęgi.
 — Co powiedział komendant?
 — Emirze, czy mam prawdę powiedzieć?
 — Spodziewam się.
 — Nie ucieszył się twojem przybyciem.
 — Ah! Czemu nie?
 — Nie lubi obcych i bardzo rzadko przyjmuje wizyty.
 — Czy to pustelnik?
 — Nie. Jako komendant dostaje oprócz wolnego mieszkania sześć tysięcy siedemset osiemdziesiąt pjastrów miesięcznie, ale powodzi mu się tak, jak nam wszystkim. Od jedenastu miesięcy nie otrzymał nic i nie ma ani co jeść, ani co pić. Czyż wobec tego może się radować spowodu ważnych odwiedzin.
 — Chcę go zobaczyć i pomówić z nim, a nie jeść u niego.
 — To nie może być. Musi cię przyjąć odpowiednio do swego stanowiska i godnie, i dlatego kazał do siebie...
 Zawahał się kłopotliwie.
 — Co? do siebie... no!
 — Do siebie zawołać tutejszych Żydów, aby od nich pożyczyć pięćset pjastrów. Tyle potrzeba mu na przyjęcie ciebe.
 — A oni mu to dali?
 — Allah illa Allah; sami już nic nie mieli, ponieważ dawniej oddali mu wszystko. Pożyczył więc sobie

122