Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/138

 — Wiem wprawdzie, żeście bogaci i, że użyć tego umiecie w czasie odpowiednim...
 Spojrzał na mnie szybko i badawczo, i zapytał:
 — Chcecie pieniędzy?
 — Tak jest — odrzekłem wprost.
 — Well, dostaniecie! Dla was?
 — Nie. Spodziewam się, że nie poznaliście mnie z tej strony.
 — Słusznie, sir! Dla kogóż więc?
 — Dla mutesselima.
 — Ah! Po co? Na co?
 — To człowiek bardzo ubogi. Sułtan dłużen mu gażę za jedenaście miesięcy. Z tego powodu chwycił się środka, praktykowanego przez wszystkich urzędników tureckich i wyssał ludność tutejszą wcale dokładnie. Niema więc nic i nikt mu nie może pożyczyć. To też wizyta nasza sprawia mu wielki kłopot. Musi nas przyjąć gościnnie, a nie ma środków na to. Wziął sobie na kredyt jagnię i inne rzeczy, a tymczasem każe mię zapytać, czy jestem dość bogaty, aby mu pożyczyć pięćset pjastrów. To jest prawdziwie po turecku, a na zwrot wcale liczyć nie można. Ponieważ jednak potrzeba nam jego przychylności, postanowiłem....
 Przerwał mi szybkim ruchem ręki.
 — Dobrze! Dostaniecie banknot stufuntowy!
 — To za wiele, sir! To wyniosłoby wedle kursu w Konstantynopolu jedenaście tysiący pjastrów! Ja dam mu pięćset pjastrów i proszę was o drugie tyle. Niech się już tem zadowolni.
 — Tysiąc pjastrów! To mało! Darowałem szejkom arabskim jedwabne szaty! Chciałbym go także zobaczyć. Jeżeli mogę pójść razem, to zapłacić wszystko! Wy nic!
 — Zgoda.
 — Powiedzcie zatem adze, że my to już załatwimy.
 — A co my mamy zrobić?
 — Kupić po drodze podarunek; włożyć do środka pieniądze.
 — Lecz nie za dużo, sir!
 — He? Pięć tysięcy pjastrów?
 — Dwa tysiące, to już więcej, niż dosyć.
 — Well; a zatem dwa tysiące! Gotowe!
 Wróciłem do Selima Agi.

124