Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/147

siekiera master Fowling-bulla naprowadziła go na myśl dysputy o magji. To było także możliwe. Wreszcie wywarły ostatnie moje słowa ten skutek, że klasnął w ręce i kazał przynieść fajki i kawę.
 — Słyszałem, że mutessaryf walczył z Dżezidami — zaczął z innej beczki.
 Temat ten nie był dla mnie zbyt bezpiecznym, ale nie wiedziałem, jak go wyminąć. Rozpoczął zupełnie jak na śledztwie „słyszałem“. A jednak musiał jako najbliższy podwładny i komendant Amadijah wiedzieć o tem nietylko ze słuchu. Wstąpiłem przy tem w jego ślady.
 — I ja o tem słyszałem. — I aby zapobiec pytaniu z jego strony, dodałem: — Musiał ich poskromić, a teraz przychodzi kolej na niesfornych Arabów.
 Nadsłuchiwał i patrzył na mnie badawczo.
 — Z czego to wnosisz, emirze?
 — Bo sam mówił ze mną o tem.
 — On sam? Mutessaryf?
 — Tak.
 — Kiedy?
 — Kiedy byłem u niego, oczywiście.
 — Jak przyszło do tego? — dopytywał się, nie umiejąc ukryć wyrazu niewiary w twarzy.
 — Co najmniej dlatego, że miał do mnie zaufanie i miał mi w tej wyprawie powierzyć pewne zadanie.
 — Jakie?
 — Mutesselimie, czy słyszałeś co kiedy o polityce i dyplomacji?
 Uśmiechnął się z wyrazem dumy.
 — Czyż byłbym komendantem Amadijah, gdybym nie był dyplomatą?
 — Bardzo słusznie, ale czemu nie dajesz dowodu te raz, że nim jesteś?
 — Czyż byłem niedyplomatyczny?
 — Bardzo.
 — O ile?
 — Bo pytasz mię tak wprost o moje zadanie, że się zdumiewam. Nie wolno mi o niem mówić, a ty mogłeś się dowiedzieć tylko przez delikatne wybadanie sprawy.

131