Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/148

 — Czemuż nie miałbyś mi tego powiedzieć? Mutessaryf nie ma tajemnic przedemną.
 — Musiałeś mię pytać, aby się czegoś o tem dowiedzieć, a to jest najlepszym dowodem, że mutessaryf był wobec mnie szczerszym niż względem ciebie. Cóżby było, gdybym tak przybył tu właśnie w sprawie, mającej związek z najściem na terytorja Arabów?
 — To nie może być!
 — To bardzo może być! Zwierzę ci się tylko z tego, że gubernator wyśle mię po powrocie z Amadijah do pastwisk arabskich. Mam tam potajemnie zbadać teren, aby mu potem przedłożyć moje projekty.
 — Czy to prawda?
 — Mówię ci to w zaufaniu, więc prawda.
 — W takim razie jesteś jego wielkim powiernikiem!
 — Przypuszczam!
 — I masz wpływ u niego?
 — Gdyby nawet tak było, nie mógłbym tego twierdzić. Inaczej bardzo łatwo mógłbym wpływ ten utracić.
 — Emirze, zasmucasz mnie.
 — Czemu? — Wiem, że łaska mutessaryfa nie świeci nademną. Powiedz mi, czy istotnie jesteś jego przyjacielem i powiernikiem?
 — Powierzył mi rzeczy, których może nie powiedziałby komuś innemu, a wspomniał mi nawet o wyprawie przeciw Dżezidom, czy jednak jestem jego druhem, tego pytania chciej mi oszczędzić.
 — Wystawię cię na próbę, czy istotnie więcej wiesz od innych!
 — Zrób to! — rzekłem dumnie, choć w duchu zaniepokoiłem się nieco.
 — Na który szczep zamierzył się przedewszystkiem?
 — Na Szammarów.
 — Na którą ich część?
 — Na Haddedihnów.
 Teraz ostra twarz jego przybrała wyraz jak u człowieka, czatującego na odpowiedź:
 — Jak się nazywa ich szejk?
 — Mohammed Emin. Znasz go?

132