Strona:Karol May - Przez dziki Kurdystan Cz.1.djvu/149

 — Nie, słyszałem jednak, że go wziął do niewoli. Musiał przecież mówić o tem, skoro cię darzy zaufaniem i wysłać chce do Arabów.
 To poczciwe człeczysko zadawał sobie istotnie trudu, aby być dyplomatycznym. Roześmiałem mu się w twarz.
 — O mutesselimie, wystawiasz mnie zaiste na ciężką próbę. Czy Amad el Ghandur jest taki stary, że bierzesz go za jego ojca Mohammed Emina?
 — Jakże się mogę tak mylić, skoro nie znam żadnego z nich?
 Powstałem.
 — Zakończmy tę rozmowę! Nie jestem chłopakiem, z którego można głupca robić. Ale jeżeli chcesz tego więźnia zobaczyć, to zejdź do więzienia; sierżant ci go pokaże. Powiadam ci tylko: trzymaj to w tajemnicy i nie pozwól mu umknąć! Dopóki przyszły szejk Haddedihnów znajduje się w ręku mutessaryfa, dopóty może on Arabom dyktować warunki. A teraz pozwól, że odejdę.
 — Emirze, nie chciałem ciebie obrazić. Zostań!
 — Mam jeszcze co innego do roboty.
 — Musisz zostać, gdyż kazałem przygotować jedzenie.
 — Mogę zjeść w mojem mieszkaniu i dziękuję ci. Zresztą stoi tam Kurd, który musi mówić z tobą koniecznie. On był tutaj pierwej odemnie i dlatego chciałem mu zostawić piewszeństwo, lecz był tak uprzejmy, że tego nie przyjął.
 — To posłaniec beja z Gumri. Może zaczekać.
 — Mutesselimie, pozwól, że cię przestrzegę przed błędem.
 — Jakim?
 — Traktujesz tego beja, jak nieprzyjaciela, a co najmniej jak człowieka, którego nie potrzeba szanować ani się bać.
 Widziałem po nim, że z trudem hamował wybuch gniewu.
 — Czy chcesz mi dawać nauki, emirze, ty którego wcale nie znam?
 — Nie. Jak śmiałbym ciebie pouczać, zwłaszcza, że starszy jesteś odemnie. Już wówczas, kiedyśmy mówili o magji, dowiodłem ci, że cię za zbyt mądrego uwa-

133